برای افرادی که از ناحیه های مختلف اندام دچار قطع عضو شده اند، استفاده از روش پروتز های داخلی (Intramedullary implant) مانند کاشت ایمپلنت ساق پا درون استخوانی، مزایا و منافع زیادی نسبت به روش های دیگر استفاده از پروتز حاصل می شود. در روش استفاده از پروتز های سوکت دار، مشکلاتی در راه رفتن و یا حرکت دادن مفاصل نزدیک به قسمت انتهایی اندام قطع شده وجود دارد. مشکلات تعریق بدن در زیر سوکت، تغییر سایز و حجم عضلات فرد که امکان دارد به دلیل بیماری های داخلی فرد باشد، سبب ایجاد نارضایتی از سوکت پروتز می شود. در پروتز های درونی که با استفاده از روش کاشت، ایمپلنتی درون استخوان فرد کار گذاشته می شوند، پایداری و ثبات بسیار زیادی بوجود ی آید و فرد دیگر حس تحمل وزن اضافی ندارد.

پروتز های سوکت دار گویی یک جسم اضافه برای فرد تلقی می شوند. اما پروتز های درونی قسمتی از بدن فرد می شوند زیرا به صورت مستقیم به استخوان خود فرد متصل هستند. حس طبیعی بودن، امری بسیار مهمی در استفاده از پروتزها و وسایل کمک حرکتی برای بیماران محسوب می باشد، در پروتزهای که ایمپلنت در داخل بدن فرد کار گذاشته می شوند حس طبیعی بودن، خیلی بیشتر از پروتزهای سوکت دار بوده و فرد حس بهتری نسبت به این نوع  پروتز ها دارد.

طول مدت استفاده از پروتز های درونی و با استفاده از روش  کاشت ایمپلنت درون استخوانی، بیشتر از پروتز های دیگر می باشد و فرد به صورت ۲۴ ساعته و دائمی می تواند از آن استفاده کند در حالیکه پروتز های سوکت دار معمولا نباید در محیط های آبی و با شرایط خاص قرار بگیرند و در ضمن در زمان استراحت و خواب، بهتر است بیمار پروتز های سوکت دار را از بدن خود جدا کند. همچنین با کاشت ایمپنت ساق پا درون استخوانی بدون آن که فرد از ناحیه پروتز اذیت شود، می تواند مسافت بیشتری را راه برود. در این روش به دلیل اتصال مستقیم پروتز و مفاصل آن به استخوان باقیمانده از عضو قطع شده، نشستن و برخاستن برای فرد راحت تر می باشد. اما در پروتز های سوکت دار، معمولا بیماران برای نشستن و برخاستن مشکلات زیادی دارند و در اغلب موارد لازم است به صورت دستی یا اتوماتیک، مفصل زانو و مچ مصنوعی بیرونی، باز و بسته شود تا فرد بتواند مراحل راه رفتن خود را طی کند. این امر سبب کند شدن سرعت راه رفتن فرد می شود.