چندی پیش در گروه مجازی جامعه گردشگری سلامت ایران، بحث داغی درگرفت، در مورد راه کارهای برخورد با دلالان گردشگری سلامت و سر و سامان دادن به فعالیت های غیر مجاز!!

نظرات، بسیار متفاوت بود. از برخورد قهری و ورود نیروی انتظامی و دادستان گرفته، تا استخدام دلالان و هدایت هوشمندانه آنها. از طراحی یک پلتفرم جامع که بیماران خارجی با نام نویسی در آن وارد ایران بشوند، تا صدور کارت لیدری برای واسطه ها، همه نوع پیشنهادی می شد.

در میان اینهمه نظرات دغدغه مند، با خود اندیشیدم، مگر نه اینکه گردشگری سلامت در ایران، یک صنعت کاملا وارداتی ست، پس احتمالا مشکلاتش هم، قبلا در کشورهای دیگر تجربه شده است.

بر همین اساس با هدف قرار دادن کشور هند و با کلید واژه های مرتبط با دلالی بیماران خارجی در هند، شروع به جستجوی انگلیسی در وب سایت های هندی کردم. اما هر چه بیشتر گشتم، کمتر نتیجه گرفتم. در واقع دریغ از یک مطلب درست و درمان، در مورد دلالی بیمار در هند!! به نحوی که از یکی از دوستان که به زبان هندی تسلط داشت، درخواست کردم که با جستجو به زبان هندی در این باره، به من کمک کند. اما جستجوی ایشان هم حاصلی جز بی حاصلی و دست خالی نداشت. نتایج حاصله به قدری ناچیز و کم اهمیت بود، که اصلا قابل اعتنا نیست!

به هر حال جستجوی موضوع اصلی بدون هیچ نتیجه ی درخوری برای من تمام شد، اما؛ در میان این جستجوها، نکته ای را دریافتم، که در یک آن تلنگری به محفوظات ذهنی من زد و دریافتم که در مسیر تبلیغات برای گردشگری سلامت ایران، دچار چه اشتباه فاحشی هستیم.

با وجود اینکه به جرأت میتوان گفت ۸۰ درصد محتوای در دسترس در زمینه مدیکال توریسم، توسط هندی ها تهیه شده، سر جمع، ده صفحه هم در زمینه دلالی این صنعت، که مشکل رایج در هند می باشد، یافت نمی شود. در واقع هندی ها برای تهیه محتوی، فقط روی نقاط قوت و پروپاگاندای مبالغه آمیز متمرکز شده اند، و به این ترتیب با وجود اینکه معضلات و ناهنجاری های موجود در گردشگری سلامت در هند فراوان است، اما هیچ حنجره و قلمی برای گفتن آنها در عرصه بین الملل، اختصاص داده نشده است، و در نتیجه هیچ کجا تصویری ناخوشایند و ناامن از هند برای بیماران خارجی نمی بینید.

در حالیکه در بیشتر تبلیغات ما ایرانی ها، به وفور ملاحظه می کنید که فرد یا شرکت مبلغ خدمات گردشگری سلامت، بیمار را از فضای ناامن و دامن دلالان ترسانده وخود را فرشته نجاتی برای رهاندن بیمار، از این شرایط هراس انگیز و ناامن معرفی می کند.

این در حالیست که بیماری که قرار است توسط شما به یک بیمارستان امن هدایت شود، اول باید وارد کشور شما شود، و امنیت ابتدا باید در کشور شما باشد.

هیچ کس برای رسیدن به یک جزیره امن که شما باشید، خود را غوطه ور در نا امنی ها نمی کند، و بیشتر ترجیح می دهد، وارد فضایی شود که حاشیه امنیتی به وسعت یک کشور دارد.

لذا لازم است در نوع تبلیغات خود تجدید نظر کنیم و در تمام کاتالوگ ها، بروشورها، معرفی خود در شبکه های اجتماعی و وب سایت ها، به اندازه تعریف از خود، به کشورمان نیز بپردازیم، و امتیازات اصلی مثل امنیت، آزادی و کیفیت درمان را، به جای خود، به کل کشورمان نسبت و تعمیم دهیم.

در واقع اگر غیر از این باشد، و تنها خود را به عنوان مأمنی امن جلوه دهیم، که قصد داریم بیمار را از میان صدها دلال و تخلفاتشان نجات دهیم، و باز خود را به عنوان تنها ارائه دهنده خدمات معتبر و صادقانه، معرفی نماییم، در واقع دچار نوعی خودزنی شده ایم، که در نهایت، ادامه این وضعیت و ایجاد این ذهنیت در بیماران، به ضرر همه ما تمام می شود و دودش به چشم همه ما می رود.

بیمار قبل از رسیدن به شرکت ما و باز کردن درب دفتر ما، باید از درب بزرگتری به نام مرز کشور ما بگذرد. حس خوب و امنیت روانی برای بیمار زمانی تأمین می شود، که ایمان داشته باشد با خیال راحت وارد کشوری امن و آرام می شود.

این مورد را در تبلیغاتمان در نظر داشته باشیم.